ΕΣΠΑ 1,5 στα χέρια της κυβέρνησης.

Είναι στις δυνατότητές του, ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς θα το αξιοποιήσει;

Με τις πυρκαγιές του 2007 δόθηκαν ή ανταλλάχθηκαν τα αποκαλούμενα Πυρόπληκτα Δάνεια.

Οι επιχειρήσεις αυτές μέσα στον οργασμό της οικονομικής ανάπτυξης που η πατρίδα μας είχε το 2007 και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια τα επένδυσαν. Κάποιες δημιούργησαν θέσεις εργασίας, άλλες επένδυσαν σε εγκαταστάσεις και δυστυχώς κάποιοι τα κατέθεσαν σε λογαριασμούς για να πάρουν την διαφορά του επιτοκίου. Με την τελευταία κατηγορία δεν θα ασχοληθούμε γιατί πραγματικά δείχνει το πολύ κακό στελεχιακό δυναμικό των Ελληνικών τραπεζών.

Οι περιοχές αυτές παρουσίασαν άμεσα πτώση στο τοπικό προϊόν. Η τοπική παραγωγή πλήγηκε, τα εργοστάσια δούλεψαν λιγότερο, όσα δεν κάηκαν και η κατανάλωση στην αγορά μειώθηκε. Εξαίρεση από την συνολική πτώση για κάποιους μήνες παρουσίασαν οι εμπορικές επιχειρήσεις οι οποίες κινήθηκαν με την αποκατάσταση των ζημιών.

Σήμερα οι επιχειρήσεις που είχαν δανειστεί αντιμετωπίζουν πραγματικό πρόβλημα βιωσιμότητας. Έχουν εγκλωβιστεί σε ένα κυκεώνα πληρωμής τόκων, κεφαλαίων και εκπρόθεσμων τόκων, κεφαλαίων.

Το συνολικό επιτόκιο ανεβαίνει στο 9 τοις εκατό από 4,5 και στα εκπρόθεσμα στο 12 τοις εκατό.

Το χρήμα είναι πολύ πιο ακριβό σήμερα από ότι ήταν το 2007 και τα επιτόκια έχουν την θέση του ζυγού στις επιχειρήσεις αυτές. Απορροφούν την κερδοφορία των επιχειρήσεων με αποτέλεσμα να γίνεται σε περιπτώσεις μάταιη, δηλαδή να μην μένει τίποτε για την επιχείρηση ή να παρουσιάζει ζημιές.

Στην δεδομένη στιγμή η ελάφρυνση των επιχειρήσεων των πυρόπληκτων νομών από αυτά τα βάρη είναι η πιο ενδεδειγμένη πράξη εκ’ μέρους της πολιτείας.

Ελαφρύνσεις πρέπει να γίνουν και εφάπαξ αλλά και με στην συνεισφορά τους ως προς το τοπικό προϊόν.

Οι ελαφρύνσεις δεν μπορεί να έχουν την μορφή χρηματοδότησης, αλλά την μορφή επιδότησης. Η μορφή της χρηματοδότησης έχει αποτύχει, βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτά σήμερα με την κατάσταση των δανείων.

Η μορφή της επιδότησης όμως έχει χαρακτηριστικά τέτοια που δημιουργούν συνθήκες επιθυμητές στις τοπικές αγορές.

• Πρώτον η ελάφρυνση από τον δανεισμό θα βελτιώσει άμεσα την ψυχολογία των επιχειρήσεων αυτών.
• Η βελτίωση του περιθωρίου (μεικτά κέρδη) θα βοηθήσει άμεσα τις επιχειρήσεις αυτές να γίνουν πιο ανταγωνιστικές άμεσα.
• Η διατήρηση των θέσεων εργασίας γίνεται εφικτή, άρα και οι εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λ.π.
• Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας έρχεται πιο κοντά, λόγο αύξησης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.
• Η φορολογητέα ύλη αυξάνεται, έτσι το κράτος έχει να περιμένει περισσότερα έσοδα από πιο υγιή φορολόγηση των επιχειρήσεων.
• Τα ποσοστά βιωσιμότητας των επιχειρήσεων θα αυξηθούν.
• Σημαντική βελτίωση του ηθικού στις περιοχές αυτές οι οποίες έχουν ζήσει και έως 30 και 40 τις εκατό πτώση στο τοπικό προϊόν από το 2007.

Έτσι η διαγραφή των ποσών αυτών μπορεί να διαμορφωθεί με τον εξής τρόπο.

Για τα ενήμερα δάνεια:

1. Διαγραφή κεφαλαίου ανά επιχείρηση στο ποσό των 60.000 ευρώ.
2. Διαγραφή κεφαλαίου ανά εργαζόμενο σε κάθε επιχείρηση ποσού των 25.000 ευρώ. Ο αριθμός των εργαζομένων να είναι ο Μ.Ο. που προκύπτει την περίοδο από το 2008 έως το 2012.

Για τα μη ενήμερα δάνεια:

1.     Την διαγραφή του κεφαλαίου έπειτα από έλεγχο του δανειολήπτη για μη κατάχρηση του ποσού αυτού.

2.     Ανάληψη των απαιτήσεων του δανειολήπτη από τρίτους, στο δημόσιο, σε ύψος του ποσού αυτού.

Τα πυρόπληκτα δάνεια είναι ένα μοναδικό εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης αλλά και όλου του πολιτικού κόσμου ώστε να παρέχουν πραγματική αρωγή στις επιχειρήσεις και στις κοινωνίες αυτές.

Τα επιδοτούμενα προγράμματα δεν μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα ούτε να ανακουφίσουν επιχειρήσεις που πραγματικά το έχουν ανάγκη. Η διευθέτηση των δανείων αυτών θα λειτουργήσει άμεσα και θα φέρει αποτελέσματα.

Η χρονική στιγμή μέσα στο πιο βαθύ σημείο της κρίσης είναι κατάλληλη. Επίσης ανάμεσα στο ΕΣΠΑ και το ΕΣΠΑ 2 η κυβέρνηση μπορεί να δημιουργήσει ένα μίνι ΕΣΠΑ 1,5 με τα οφέλη που έχει κάθε τέτοιο πακέτο.

Το κυριότερο όφελος όμως θα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί που ήταν έτοιμοι να ρισκάρουν και να επιχειρήσουν, οι άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι για την πρόοδο θα μπορέσουν να επανέλθουν στο στίβο και να προσφέρουν στις κοινωνίες τους αλλά και την Ελλάδα. Άνθρωποι που τα όνειρά τους τα υποθηκεύουν ώστε να δημιουργήσουν.

Έχει το δικαίωμα το Κράτος να χτυπήσει την Παραοικονομία;

Το φαινόμενο της παραοικονομίας έχει πάντα δύο σκέλη. Αυτό που προέρχεται από την λειτουργία της αγοράς και αυτό που προέρχεται από την λειτουργία του κράτους και των συναλλασσόμενων του. Η αγορά λειτουργεί στην παραοικονομία, κυρίως, όταν το βάρος από τις υποχρεώσεις προς το κράτος είναι δυσβάστακτο ενώ στην παραοικονομία που δημιουργείται από το κράτος κύριο φαινόμενο είναι η Διαφθορά.

Βασικό μέλημα μας πρέπει να είναι ο διαχωρισμός και η ταξινόμηση της παραοικονομίας με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουμε να διακρίνουμε το αναπτυξιακό της μέλλος αλλά και το αρνητικό, το κακό μέλλος.

Πάντα υπάρχουν δύο τρόποι να δεις ένα νούμερο. Ας πάρουμε τις οφειλές προς το Δημόσιο. Αν υποθέσουμε ότι το ποσό Α είναι οι εκπρόθεσμες και χρόνιες οφειλές κάποιος μπορεί να πει ότι οι οφειλέτες δεν πληρώνουν και είναι κακοί με την ίδια άνεση ο αντίποδας θα πει ότι αυτές οι οφειλές δεν μπορούσαν να πληρωθούν γιατί οι φορείς παρ’ ότι τις δήλωσαν δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν.

Ο ρόλος του κράτους σαν τελικός ρυθμιστής της κατάστασης είναι να διαβάζει και να εξάγει συμπεράσματα από τα αποτελέσματα που προκύπτουν. Αυτό όμως στο οποίο δεν υπάρχει δυνατότητα για υποκειμενικότητα είναι η Διαφθορά. Αυτή είναι που αλλοιώνει τον ίδιο τον χαρακτήρα του κράτους και το καθιστά ανήμπορο να λειτουργήσει.

Η Διαφθορά επιχειρεί έτσι ώστε να ισχυροποιήσει την θέση της και να επιβληθεί στην συναλλαγές αλλά και την δομή της κρατικής υπόστασης. Η δεύτερη φάση της διαφθοράς όταν αυτή πλάθει την κρατική δομή στα μέτρα της είναι και αυτό που στις μέρες μας ονομάζουμε Δομική διαφθορά.

Το κρατικό ανάγλυφο αρχίζει να αλλοιώνεται, χάνοντας σταδιακά τα χαρακτηριστικά του, ομοιοποιούμενο σε εκκολαπτόμενο αυγό. Αν κάθε χαρακτηριστικό, κάθε σχήμα αποτελεί και μια ιδιότητα του κράτους, το κράτος χάνει τελικά τις ιδιότητές του και δεν μπορεί να επηρεάσει την οικονομία που λειτουργεί ανεξάρτητα από αυτό. Ενώ στις οικονομικές δραστηριότητες που το κράτος συμμετέχει, καταστρέφει όποια κίνηση υπάρχει όπως ένα γρανάζι που έχει χάσει τα οδόντα του, τελματώνοντας όλες τις ενέργειες που υπάρχουν για οικονομική ή πολιτιστική πρόοδο.

Με αυτό τον τρόπο, δομικά η παραοικονομία που προέρχεται από την λειτουργία του κράτους είναι καταστροφική για όλη την λειτουργία της χώρας. Το κράτος και οι υπηρεσίες που υπόσχετε ότι παρέχει, όπως η παιδία, η περίθαλψη, η προώθηση τομέων του τουρισμού, ο πολεοδομικός σχεδιασμός και έλεγχος, το ασφαλιστικό και πιο κύρια ο Συντονισμός απλά δεν παρέχονται.

Αν σε μια κοινωνία κάποιος εισπράττει αμοιβές για υπηρεσίες οι οποίες δεν παρέχει, πρώτα από όλα δημιουργεί ανισότητες στην κατανομή των εισοδημάτων που παράγονται σε αυτή την κοινωνία. Το δικαιωματικό της επιβολής αυτής της είσπραξης χάνεται από την συνείδηση όσων δεν συμμετέχουν στα οφέλη αυτά. Έτσι το κράτος έρχεται μόνο του σε μια αυτοκατάργηση και αυτοαναίρεση. Όσο οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του προσπαθούν να θολώσουν την απτή εικόνα η υπόλοιπη κοινωνία απομακρύνεται.

Οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι μας έχουν δημιουργήσει τα επιστημονικά μοντέλα που περιγράφουν στάδια, μεταβάσεις κ.α. τα οποία δεν είναι σκόπιμο να αναλυθούν εδώ. Αυτό που όμως πρέπει να επισημανθεί είναι η δομική διαφθορά. Σε μια τέτοια κατάσταση ψάχνεις να βρεις το υγιές στέλεχος μέσα στο άρρωστο σύνολο. Η συμμετοχή των στελεχών στην Διαφθορά δεν είναι απόλυτη αλλά έχει στάδια, σε κάθε περίπτωση το βλέμμα είναι στραμμένο προς την σήψη και τα ινδάλματα προέρχονται από αυτήν.

Η εικόνα έχει σχηματιστεί και οι ομάδες επίσης είναι ξεκάθαρες, στην κοινωνία αυτή υπάρχουν οι ωφελημένοι του κρατικού διεφθαρμένου καθεστώτους και οι εκμεταλλευόμενοι. Οι οικονομικές διαφορές γίνονται προκλητικές και αρχίζουν να δημιουργούν αντιδράσεις και δυσφορία ειδικότερα σε περιοχές που το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό.

Το κράτος ότι και να απαιτήσει από το άλλο σύνολο φαντάζει τρομερό όταν οι καταστάσεις έχουν φτάσει πια εδώ. Η κοινωνική συνοχή κινδυνεύει και η χώρα υπεισέρχεσαι σε δοκιμασία ύπαρξης.

Υπαίτιος αθέτησης του ρόλου και των υποχρεώσεών του είναι το κράτος και οι ωφελημένοι του συστήματος αυτού, όλοι και όχι κάποιο κακό μικρό μέρος αυτών. Την εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την πληροφόρηση δεν υφίσταται άλλοθι για την συμμετοχή τους σε ένα τέτοιο σύστημα. Κατ’ αυτήν την λογική πρέπει πρώτα οι ίδιοι να αλλάξουν και πολύ ύστερα το κράτος να στραφεί κατά της άλλης ομάδας των εκμεταλλευόμενων.

Πρώτα λοιπόν καταπολέμηση της Διαφθοράς, οικονομικής και ιδεολογικής και εφόσον αυτό επιτευχθεί, υπάρξουν τα ώριμα αποτελέσματα και η παραγωγή του έργου που απαιτείται από την κοινωνική σύμβαση, μόνον τότε δικαιούται το κράτος ρυθμιστής να καταπολεμήσει την παραοικονομία των εκμεταλλευομένων, αν αυτή υπάρχει τότε.

Κατά τον Ι.Χ. «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω»